به گزارش خبرگزاری حوزه، حضرت آیت الله مظاهری پیرامون عادی شدن گناه، سفارشی داشته اند که در ادامه تقدیم شما فرهیختگان می شود.

گناه اقسامی دارد. به یک اعتبار به گناه کبیره و صغیره تقسیم می شود و به اعتبار دیگر به گناه مدوام و غیر مداوم تقسیم می شود.

گاهی یک گناهی از انسان سر می زند، نظیر این که العیاذ بالله دروغی می گوید. این کار بدی است. باید توبه کند. باید جبران کند. ولی یک دفعه، گناه مدوام است؛ یعنی هر روز دروغ می گوید؛ هر روز غیبت می کند؛ هر روز شایعه پراکنی می کند؛ هر روز ظلم می کند. این گناه مداوم خطر دارد خطرش باندازه ای است که قرآن می فرماید:

«ثُمَّ کَانَ عَاقِبَةَ الَّذِینَ أَسَاءُوا السُّوأَیٰ أَنْ کَذَّبُوا بِآیَاتِ اللَّهِ وَکَانُوا بِهَا یَسْتَهْزِئُونَ.» (سوره روم، آیه 10)

سپس سرانجام کسانی که اعمال بد مرتکب شدند به جایی رسید که آیات خدا را تکذیب کردند و آن را به مسخره گرفتند.

افرادی که گناه مداوم دارند اینها متوجه باشند که دست از همه چیز برمی دارند و کارشان به این جا می کشد که دیگر منبر و محراب و روحانیت را خرافه حساب می کنند، تکذیب می کنند.

امام صادق علیه السلام نیز در روایات فراوانی می فرماید که اگر کسی گناه کرد یک نقطه سیاهی در دلش پیدا می شود. اگر توبه کرد آن نقطه سیاه پاک می شود، اما اگر توبه نکرد و گناه دوم آمد، آن نقطه سیاه زیاد می شود و سیاهی گناه مداوم کم کم همه دلش را می گیرد و دیگر رستگار نمی شود. (اصول کافی، باب گناهان)

لذا اولاً از همه شما تقاضا دارم که گناه در زندگی شما نباشد؛ و اگر گناه آمد فوراً جبران کنید؛ فوراً تدارک کنید. گناه مداوم در زندگی شما نباشد.

یک تقسیم دیگری هم در گناه هست و آن این است که گناه گاهی ابهتش در دل هست؛ مثل این که گاهی یک نگاه شهوت آمیز به نامحرم میکند. یک تلاطم درونی برایش ایجاد می شود. یک غیبتی، یک دروغی می گوید، اما فوراً تلاطم درونی پیدا می کند. همین ابهت گناه در دلش هست، اما گاهی ابهت گناه از دل او می رود و گناه مداوم از این نوع است که ابهت گناه را از دل می برد. اگر ابهت گناه از دل رفت از گناه مداوم بدتر است، زیرا در گناه مداوم ممکن است موفق به توبه بشود، اما اگر ابهت گناه از دل رفت دیگر موفق به توبه شدن، کار بسیار مشکلی است.

-----------------------------------------------

برگرفته از کتاب «اخلاق در خانه»